In het meedogenloze toneel van Parijs-Roubaix, waar instinct, moed en technische meesterlijkheid botsen op de kasseien, worden renners vaak gedwongen om in een fractie van een seconde beslissingen te nemen die niet alleen hun race, maar ook hun principes bepalen. Dit jaar kwam zo’n beslissing van Brennan, die openlijk uitlegde waarom hij ervoor koos om Wout van Aert te volgen in plaats van in het wiel van Mathieu van der Poel te blijven – een keuze die geworteld was in respect, realisme en zelfbewustzijn, en niet in rivaliteit.
Na de race vertelde Brennan openhartig dat de optie om Van der Poel te volgen nooit echt een optie voor hem was geweest. De regerend Roubaix-koning wordt algemeen beschouwd als een van de meest technisch begaafde fietsers in het moderne peloton, in staat om lijnen te kiezen en snelheden aan te houden op de kasseien die maar weinigen durven te proberen. “Hij is veel te behendig voor mij,” gaf Brennan toe, een opmerking die vanwege zijn eerlijkheid snel weerklank vond in de wielwereld.
Parijs-Roubaix draait niet alleen om pure kracht. De race vereist een bijna roekeloos zelfvertrouwen op de oneffen, hobbelige kasseien, waar de kleinste fout kan leiden tot valpartijen, lekke banden of tijdverlies dat nooit meer kan worden ingehaald. Van der Poel floreert in deze chaos en kiest vaak voor agressieve trajecten die elke opening tussen de stenen benutten. Voor veel renners is het volgen van zijn wiel minder een voordeel en meer een gok.
Brennan koos echter voor een andere aanpak. Door zich aan te sluiten bij Wout van Aert, koos hij voor voorspelbaarheid en vertrouwen boven spektakel. Van Aert, bekend om zijn kracht, consistentie en tactische intelligentie, biedt een wiel dat controle belooft in plaats van constant risico. “Met Wout weet je wat je krijgt,” liet Brennan doorschemeren. “Het is nog steeds bruut, maar wel beheerst.”
Naast de tactiek was Brennans beslissing ook een publieke steunbetuiging aan Van Aert in een tijd waarin vergelijkingen met Van der Poel vaak de boventoon voeren. De twee supersterren hebben een tijdperk in de klassiekers bepaald, en elke actie wordt geanalyseerd in het licht van hun rivaliteit. Door bewust niet in het wiel van Van der Poel te rijden, onderstreepte Brennan zijn overtuiging dat er meer dan één manier is om te overleven – en te slagen – in Roubaix.
Fans en analisten prezen Brennans volwassenheid. In een sport die vaak bravoure verheerlijkt, is het zeldzaam om je grenzen te erkennen. Maar in de Hel van het Noorden kan weten waar die grenzen liggen het verschil betekenen tussen de finish halen en verdwijnen in het stof van de kasseien.
Uiteindelijk vatte Brennans keuze de essentie van Parijs-Roubaix samen: respecteer de race, respecteer de renners om je heen en rijd volgens je eigen principes. Terwijl Van der Poel opnieuw liet zien waarom hij een fenomeen is, dienden Brennans woorden als een herinnering dat niet elke renner het gevaarlijkste wiel hoeft na te jagen om respect af te dwingen. Soms is de slimste lijn degene die je veilig naar de wielerbaan brengt.
Be the first to comment