Twee moderne reuzen, één legende: wie lijkt er nu echt op Eddy Merckx – Van der Poel of Van Aert?

Twee moderne reuzen, één onsterfelijke legende: wie lijkt het meest op Eddy Merckx – Mathieu van der Poel of Wout van Aert?

 

In het moderne wielertijdperk, waar specialisatie de boventoon voert en kleine verbeteringen de doorslag geven, hebben twee renners herhaaldelijk de grenzen van wat een “complete wielrenner” zou moeten zijn, verlegd. Mathieu van der Poel en Wout van Aert hebben veelzijdigheid opnieuw gedefinieerd, felle rivaliteiten aangewakkerd en fans in alle disciplines geboeid. Hun genialiteit heeft onvermijdelijk een van de meest heilige vergelijkingen in de sport nieuw leven ingeblazen: wie, als er al iemand is, lijkt het meest op Eddy Merckx?

Eddy Merckx, “De Kannibaal”, was niet zomaar een winnaar – hij was een onstuitbare kracht die alles op zijn pad verslond. Grote rondes, monumenten, klassiekers, tijdritten, sprints, bergen – Merckx overwon alles met meedogenloze consistentie. Het is bijna oneerlijk om een moderne renner met hem te vergelijken, maar Van der Poel en Van Aert zijn de zeldzame uitzonderingen die zich wel lenen voor die vergelijking.

 

Mathieu van der Poel is gebaseerd op instinct, explosiviteit en artistieke dominantie. Net als Merckx koerst hij om te winnen, niet om te berekenen. Of het nu op de kasseien van Vlaanderen is, in het stof van Strade Bianche of op de brute beklimmingen van het veldrijden, Van der Poel valt aan met een agressie die doet denken aan Merckx’ onverzadigbare honger. Zijn vermogen om races te beslissen met één verwoestende aanval – vaak ver van de finish – doet sterk denken aan de Belgische legende. Van der Poel verslaat zijn rivalen niet alleen; hij breekt ze mentaal. Die onverschrokken, alles-of-niets koersstijl is misschien wel de meest directe emotionele link met Merckx’ tijdperk.

 

Wout van Aert is echter een andere, even overtuigende weerspiegeling van de Kannibaal. Als Merckx de ultieme allrounder was, is Van Aert het moderne voorbeeld van dat ideaal. Hij sprint met de snelsten, rijdt tijdritten als een specialist, klimt met klassementsrenners en wint nog steeds de zwaarste eendagswedstrijden. In grote rondes heeft Van Aert sprintetappes, bergetappes en individuele tijdritten gewonnen – soms zelfs binnen dezelfde race. Merckx deed dat routinematig, en Van Aert doet dat ook in een veel gespecialiseerder peloton.

 

Waar Van der Poel Merckx’ instinctieve brutaliteit weerspiegelt, belichaamt Van Aert zijn compleetheid en werkethiek. Merckx domineerde etappekoersen; Van Aert offert persoonlijke roem op om zijn teamgenoten te ondersteunen, terwijl hij toch overwinningen behaalt op verschillende terreinen. Die onbaatzuchtigheid, gecombineerd met zijn veelzijdigheid, roept Merckx’ ijzeren uithoudingsvermogen en meedogenloze competitiviteit op.

 

Het uiteindelijke antwoord is echter misschien ongemakkelijk voor puristen: geen van beiden is echt de nieuwe Eddy Merckx. De wielersport is veranderd. De sport die Merckx beheerste, stond één man toe om alles te bereiken; het huidige peloton straft dergelijke ambitie af. Wat Van der Poel en Van Aert zo bijzonder maakt, is niet dat ze Merckx kopiëren, maar dat ze samen zijn essentie delen.

 

Van der Poel belichaamt Merckx’s woeste instinct om aan te vallen en te domineren. Van Aert draagt zijn allround meesterschap en onwrikbare consistentie. De een weerspiegelt de ziel van de Kannibaal; de ander weerspiegelt zijn structuur.

 

Misschien is het meest oprechte eerbetoon aan Eddy Merckx niet om tussen hen te kiezen, maar om te erkennen dat er nu twee reuzen nodig zijn om één legende te evenaren.