“De nederigheid van een kampioen: na zijn verbluffende zege op de Champs-Élysées wijst Wout van Aert vergelijkingen met Eddy Merckx af en zegt: ‘Naast Eddy ben ik maar een kleine wielrenner’ — Een opmerkelijk moment dat zijn respect, klasse en diepe waardering voor Belgiës grootste legende laat zien, zelfs terwijl de wereld hem begroet als de nieuwe koning van de sprint.”

De nederigheid van een kampioen: Wout van Aert wijst vergelijkingen met Eddy Merckx af na de zege op de Champs-Élysées

In de zomer van 2021 vond op de Champs-Élysées een van de meest opwindende massasprints in de geschiedenis van de Tour de France plaats. Wout van Aert, al bekend als een van de meest veelzijdige wielrenners van zijn generatie, behaalde een sensationele overwinning die fans, experts en voormalige kampioenen in de wielerwereld deed gonzen. Zijn explosieve kracht, onberispelijke timing en ijzersterke kalmte resulteerden in een dominante finish die meteen vergelijkingen opriep met Belgiës meest iconische legende: Eddy Merckx.

 

Maar te midden van de festiviteiten gaf Van Aert een antwoord dat zo oprecht en bescheiden was, dat het tot ver over de finishlijn weerklank vond.

 

Gevraagd naar zijn vergelijking met de grote Merckx, glimlachte Van Aert zachtjes en antwoordde: “Vergeleken met Eddy ben ik maar een heel kleine wielrenner. Ik ben gewoon trots op mijn eigen prestaties.”

 

Die ene zin – nederig maar krachtig – galmde door de Belgische media en wielergemeenschappen wereldwijd. Het herinnerde eraan dat zelfs in een modern tijdperk, waarin atleten vaak onder druk worden gezet om gewaagde uitspraken te doen, er nog steeds kampioenen zijn die respect verkiezen boven zelfverheerlijking. Voor veel fans was het dé quote van de Tour.

 

Zelfs Eddy Merckx zelf, vaak De Kannibaal genoemd vanwege zijn tomeloze winsthonger, is een toonaangevend figuur in de wielersport. Zijn palmares in grote rondes, klassiekers en wereldkampioenschappen is ongeëvenaard. In één adem genoemd worden met zo’n legende is opmerkelijk; de vergelijking uit nederigheid afwijzen is dat des te meer.

 

Van Aerts overwinning op de Champs-Élysées was meer dan zomaar een sprintzege. Het was de bekroning van een Tour waarin hij zich bewees als een all-terrain fenomeen: het overwinnen van een tijdrit, het overleven van hoge bergen en het overtroeven van ‘s werelds snelste sprinters. Weinig renners in de moderne wielersport hebben in één wedstrijd zo’n diverse schittering laten zien.

 

Maar misschien is dit wel wat de Belgische ster zo universeel respecteert. Zijn vermogen om op het hoogste niveau te presteren wordt alleen geëvenaard door zijn kennis van geschiedenis, cultuur en de reuzen die de weg hebben gebaand. Door Merckx zo openlijk te eren, versterkte Van Aert de band tussen generaties Belgische wielergrootheid.

 

Het Belgische publiek reageerde met trots en bewondering. Sociale media vulden zich met lof, niet alleen voor de overwinning, maar ook voor de nederigheid die erop volgde. Velen schreven: “Dit is wat Van Aert tot een ware kampioen maakt: zijn benen winnen wedstrijden, maar zijn karakter wint harten.”

 

Van Aert verliet Parijs dat jaar zonder de gele trui, maar met iets even krachtigs: het imago van een moderne kampioen gegrondvest in nederigheid. Zijn opmerking zal waarschijnlijk herinnerd worden als een van de bepalende momenten in zijn carrière, wat het diepe respect illustreert dat hij koestert voor de sport en haar legendes.

 

In een tijdperk waarin grootheid vaak in cijfers wordt gemeten, herinnerde Van Aert de wereld eraan dat ware grootheid ook in karakter schuilt. En op die onvergetelijke dag in Parijs vierde België niet alleen een overwinning, maar ook een kampioen in de breedste zin van het woord.